Absoluut ben ik groot liefhebber van deze edele en intens verdraagzame diersoort. De schoonheid van het wezen paard en de waarde van deze dieren voor de mens is nog steeds erg groot. Het is vooral de verdraagzaamheid en bereidheid tot leren van het paard die mij steeds verder laat zoeken naar alle mogelijke soorten training die onderling begrip tussen ruiter en paard voorop stellen.

Om me in ambitieuze en dwangloze training te verdiepen trok ik enkele jaren door Europa om op diverse adressen kennis op te doen en te ervaren. Als voorbeelden noem ik schapen hoeden in de Franse bergen met mijn paard Max , later het eerste paard waar ik Prix Saint Georges mee reed of berggids zijn met een vrij levende kudde half wilde Arabieren.

Ook heb ik mee getraind met stierenvechters en een circustrainer. Ook wil ik mijn training bij deze klassiekers nog melden, Athur Kottas van de Spaanse rijschool, Richard Hinrichs, Jean Claude Racinet, Bent Branderup, Henk van Bergen, Louis Valenca, Philip Karl en Jean Francois Pignon. En daarbij nog kilometers aan boeken.

Dit maakt dat ik een veelzijdig paardenmens ben geworden met veel ervaring in de omgang en training van zeer verschillende paarden. Daarbij sta ik nog steeds open voor ‘anders’ en ben nieuwsgierig naar nieuwe leergebieden.

Het door mij ontwikkelde ‘Vergrootglas effect’, het totaal plaatje van training, en de daarbij behorende (prestatie verhogende) verdieping tussen ruiter en paard zie ik als grote verrijking voor de training en een soms letterlijke verademing voor het paard.